Πόρτο -Λισαβόνα Νοέμβριος-Μάρτιος 2026

Η ιστορία της Πορτογαλίας

Η Πορτογαλία είναι ένα από τα παλαιότερα κράτη της Ευρώπης . Ιδρύθηκε το  1139 , σχεδόν 350 χρόνια πριν από τη σύσταση της Ισπανίας . Οι Ρωμαίοι , που έφθασαν εδώ το 216 π.χ. , αποκαλούσαν όλη τη χερσόνησο  << Χισπάνια>> , αλλά η περιοχή μεταξύ των ποταμών Ντόουρου και Τάγου ονομάστηκε Λουζιτανία , από το όνομα της κέλτικης ομοσπονδίας των Λουζιτανών που ζούσαν εδώ . Όταν , τον 5^ο αιώνα κατέρρευσε η ρωμαϊκή αυτοκρατορία , η χερσόνησος αποκλείστηκε αρχικά από γερμανικά φύλα και στη συνέχεια , το 711 , από Μαυριτανούς . Η στρατιωτική επανάκτηση από τα χριστιανικά βασίλεια του Βορρά άρχισε τον 11^ο αιώνα . Κατά τη διάρκεια της η Πορτουκάλε , μια κομητεία στο βασίλειο της Λεόν και της Καστίλης , ανακηρύχθηκε ανεξάρτητη από το πρώτο βασίλειο της.

Το νέο βασίλειο επεκτάθηκε μέχρι το Αλγκάρβε και οι Πορτογάλοι ναυτικοί άρχισαν να εξερευνούν τα παράλια της Αφρικής και τον Ατλαντικό . Το εμπόριο με την Ανατολή έφερε εκπληκτικό πλούτο , αλλά η στρατιωτική αποτυχία στο Μαρόκο σήμαινε ότι η ευημερία δεν θα διαρκούσε για πολύ . Η Ισπανία εισέβαλε στην Πορτογαλία το 1580 . Οι Ισπανοί βασιλείς κυβέρνησαν τη χώρα επί 60 χρόνια .

Όταν η Πορτογαλία κέρδισε ξανά την ανεξαρτησία της ,  ο πλούτος επανήλθε με την ανακάλυψη του χρυσού στη Βραζιλία . Στο δεύτερο μισό του 18^ου αιώνα , ο πρωθυπουργός μαρκήσιος ντε Πομπάλ , εκσυγχρόνισε τη χώρα και περιόρισε την επιρροή της εκκλησίας. Ωστόσο η εισβολή του Ναπολέοντα , το 1807, και η απώλεια της Βραζιλίας  ,το 1825 , άφησαν την Πορτογαλία φτωχή και διχασμένη. Οι διαμάχες μεταξύ συνταγματικών και απολυταρχικών αποδυνάμωσαν τη χώρα  , έτσι η κρίση επιδεινώθηκε. Το 1910 , μία επανάσταση ανέτρεψε τη μοναρχία .

Το 1926 , οι στρατιωτικοί ανέτρεψαν την κυβέρνηση , οδηγώντας τη χώρα σε δικτατορία . Ο Αντόνιου Σάλαζαρ  , που κυβέρνησε από το 1928 έως το 1968 , εξάλειψε τα χρέη , αλλά η φτώχεια εξαπλώθηκε , ενώ κάθε αντιπολίτευση είχε απαγορευτεί. Η επανάσταση των Γαριφάλων , το 1974 , έδωσε το τέλος της δικτατορίας . Η δημοκρατία αποκαταστάθηκε πλήρως το 1976.

Πόντε 25 ντε Αμπριλ   

Το αρχικό όνομα της γέφυρας ήταν  Πόντε 25 ντε Αμπρίλ ήταν  <<Πόντε Σάλαζαρ>> προς τιμήν  του δικτάτορα που την έχτισε το 1966 . Μετονομάστηκε (όπως και πολλά άλλα μνημεία) για να θυμίζει τη ν επανάσταση της 25^ης Απριλίου 1974, που αποκατέστησε τη δημοκρατία στη Πορτογαλία . Το σχέδιο της γέφυρας βασίζεται σε αυτό της Γκόλντεν Γκέιτ του Σαν Φρανσίσκο . Είναι μία σιδερένια κατασκευή μήκους 2 χιλιόμετρων. Αυτή την περίοδο γίνονται εργασίες για να προστεθεί άλλη μία σειρά κάτω από τη γέφυρα , από όπου θα περνά η σιδηροδρομική γραμμή που θα ενώνει τις  δύο όχθες του Τάγου . Η γέφυρα φημίζεται για τα μποτιλιαρίσματα της , ιδιαίτερα τα σαββατοκύριακα , αλλά το πρόβλημα θα λυθεί εν μέρη με την κατασκευή της γέφυρας Βάσκο ντα Γκάμα , μήκους 12 χιλιομέτρων.     

Αλφάμα

Η γοητευτική συνοικία Αλφάμα ζωντανεύει αργά το απόγευμα και νωρίς το βράδυόταν οι κάτοικοι βγαίνουν στα κατώφλια τους και οι μικρές ταβέρνες γεμίζουν . Εδώ ζουν πολλοί Αφρικανοί μετανάστες και σε πολλά μέρη παίζουν μουσική από τη Μοζαμβική και τα νησιά του πράσινου ακρωτηρίου. Δεδομένου ότι οι δρόμοι είναι απότομοι και υπάρχουν πολλά σκαλιά , ο ευκολότερος τρόπος για να δείτε τη συνοικία είναι να αρχίσετε από πάνω . Μία βόλτα   στο λαβύρινθο των στενών δρόμων θα σας αποκαλύψει γραφικές γωνίες και ετοιμόρροπες εκκλησίες αλλά και πανοραμική θέα από τις πολυάριθμες ταράτσες όπως αυτή του Μιραντόουρου ντε Σάντα Λουζία

Μοναστήρι των Ιερωνυμιτών

Το Μοναστήρι των Ιερωνυμιτων  είναι ένα μνημείο του πλούτου της εποχής των Ανακαλύψεων και η κορύφωση της αρχιτεκτονικής μανουελίνο . Την ανέγερση του διέταξε ο Εμμανουήλ Ά  το 1501  , μετά την επιστροφή του Βάσκο ντα Γκάμα από το ιστορικό του ταξίδι . Χρηματοδοτήθηκε κυρίως από  “λεφτά του πιπεριού” τα έσοδα δηλαδή από το εμπόριο των μπαχαρικών .Πολλοί αρχιμάστορες εργάστηκαν για το κτήριο . Μέχρι το 1834, που διαλύθηκαν όλα τα θρησκευτικά τάγματα , το μοναστήρι διοικούνταν από το τάγμα του Αγίου Ιερώνυμου.

Φάντου : η μουσική της Λισαβόνας.

Όπως τα Μπλούζ έτσι και η μουσική Φάντου εκφράζει την επιθυμία και τη θλίψη . Η λέξη σημαίνει  <<μοίρα>> και μπορεί να περιγράφει μόνο ένα τραγούδι ή το είδος της μουσικής συνολικά . Η μουσική αυτή χρωστά πολλά στην έννοια του σαουντάντε , της μελαγχολίας για κάτι που χάθηκε ή για κάτι που δεν εκπληρώθηκε πότε .   Οι κάτοικοι της Λισαβόνας ανέπτυξαν αυτήν τη σπαρακτική μουσική τα τελευταία 150 χρόνια στα καφενεία και στα εστιατόρια της πόλης . Σε αυτό το διάστημα δεν έχουν αλλάξει σχεδόν καθόλου . Φάντου τραγουδούν τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες , συνοδευόμενοι από τη γκιτάρα και τη βιόλα (ακουστική κιθάρα) .Το Φάντου της Κουιμπρα έχει αναπτύξει το δικό τους ξεχωριστό ύφος.