Λακωνική Μάνη – Κύθηρα

Λακωνική Μάνη – Κύθηρα

Λακωνική Μάνη – Κύθηρα

Η Μάνη είναι η χερσόνησος της Πελοποννήσου που ορίζεται από την οροσειρά του Ταΰγετου και το ακρωτήριο Ταίναρο, το νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ελλάδας. Το βορειοδυτικό τμήμα της ανήκει διοικητικά στη Μεσσηνία (Έξω ή Μεσσηνιακή Μάνη) ενώ το νοτιοδυτικό και το ανατολικό ανήκουν στη Λακωνία (Μέσα ή Λακωνική Μάνη). Μια διακριτή διαφορά μεταξύ των δύο παρατηρείται στα επίθετα των ντόπιων που στη Μέσα καταλήγουν συχνά σε “-άκος”, ενώ στην Έξω σε “-έας”.

Η Μάνη στους αιώνες

Αν και είναι ένας τόπος κυρίως ορεινός και τραχύς, άνυδρος και άγονος, γι’ αυτό και αραιοκατοικημένος διαχρονικά, τα ευρήματα δείχνουν ότι η Μάνη πρωτοκατοικήθηκε στην παλαιολιθική εποχή. Πρώτοι της κάτοικοι ήταν οι Λέλεγες και ακολούθησαν οι Αχαιοί.

Τον 12ο αιώνα πΧ, οι Δωριείς κατέφτασαν στη Λακωνία και με έδρα τη Σπάρτη έγραψαν το πρώτο σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία της περιοχής. Πόλεις της Μάνης, όπως η Καρδαμύλη και το Οίτυλο, αναφέρονται από τον Όμηρο, ενώ ο μύθος θέλει την Ωραία Ελένη της Σπάρτης και τον Πάρι να περνούν την πρώτη νύχτα τους μαζί στο νησάκι της Κρανάης, απέναντι απ’ το Γύθειο.

Κατά την Ελληνιστικά χρόνια, μετά τη συνθηκολόγηση των Σπαρτιατών η περιοχή πέρασε σε Ρωμαϊκή κατοχή και γνώρισε περίοδο ακμής. Διοικητικά, οργανώθηκε ως ομοσπονδιακή συμπολιτεία με την ονομασία “Κοινό των Ελευθερολακώνων” στην οποία συμμετείχαν 18 πόλεις με πρωτεύουσα το Γύθειο. Το “Κοινό” άντεξε για περίπου 2 αιώνες.

Οι μανιάτες έγιναν χριστιανοί τον 9ο αιώνα μΧ στα χρόνια του Βυζαντίου. Η περιοχή πέρασε από τα χέρια των Βυζαντινών στα χέρια των Φράγκων, ξανά στους Βυζαντινούς και από εκεί στους Οθωμανούς.

Κατά την Τουρκοκρατία οι μανιάτες αντιστάθηκαν δυναμικά στους Τούρκους και με σύμμαχο το δύσβατο του τόπου τους, διατήρησαν εν μέρει την αυτοδυναμία τους. Γι’ αυτό και η Φιλική Εταιρεία θεώρησε τη Μάνη ιδανικό μέρος για την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα, στον οποίο οι ντόπιοι έδωσαν σώμα και ψυχή, όπως σε κάθε πατριωτικό αγώνα στον οποίον συμμετείχαν.

Λένε για τη Μάνη…

Ότι περαστικός τη βλέπεις σε τρεις ημέρες, περιπατητής σε τρεις μήνες και για να δεις τη ψυχή της θέλεις τρεις ζωές. Μία για τη θάλασσα, μία για τα βουνά της και μία για τους ανθρώπους της.

Η Μονεμβασιά, επίσης γνωστή ως Μονεμβασία ή Μονεμβάσια, γνωστή στους Φράγκους ως Μαλβαζία, είναι μικρού μεγέθους ιστορική πόλη της ανατολικής Πελοποννήσου, του Δήμου Μονεμβασιάς, στον Νομό Λακωνίας. Είναι περισσότερο γνωστή από το μεσαιωνικό φρούριο, επί του ομώνυμου “Βράχου της Μονεμβασίας”. Η Μονεμβασιά συνδέεται με την υπόλοιπη ηπειρωτική Πελοπόννησο μέσω ενός φυσικά σχηματιζόμενου λαιμού συνολικού μήκους 400 μέτρων. Από γεωφυσικής απόψεως αποτελεί ένα τόμπολο (tombolo). Το 1890 ένα μικρό κομμάτι από το φυσικό τόμπολο κόπηκε για να χτιστεί μια τεχνητή γέφυρα ώστε να περνούν πλοία.^[1] Στα διασωθέντα κτήρια και τις δομές στο κάστρο περιλαμβάνονται αμυντικές κατασκευές του εξωτερικού κάστρου και αρκετές μικρές βυζαντινές εκκλησίες.

Το όνομά της είναι σύνθετη λέξη, που προέρχεται από τις δύο ελληνικές λέξεις Μόνη και Έμβασις. Πολλές από τις οδούς είναι στενές και κατάλληλες μόνο για τους πεζούς. Ο κόλπος της Παλαιάς Μονεμβασίας βρίσκεται στον Βορρά. Το παρωνύμιο της Μονεμβασίας είναι «Γιβραλτάρ της ανατολής», επειδή τυγχάνει να είναι σε σμίκρυνση πανομοιότυπη με τον βράχο του Γιβραλτάρ.

Μπαίνοντας στην πόλη ο κεντρικός δρόμος με το βυζαντινό καλντερίμι οδηγεί στη Κεντρική Πλατεία με το παλαιό κανόνι και την Εκκλησία του Ελκομένου Χριστού.

Ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος καταγόταν από τη Μονεμβασία, όπου και βρίσκεται σήμερα ο τάφος του. Στον ναό του Αγίου Νικολάου, ο ποιητής Γ. Ρίτσος παρακολούθησε τα μαθήματα του Δημοτικού σχολείου και του Τριετούς Ελληνικού Σχολείου (Σχολαρχείου) από το 1914 έως το 1921

Δείτε το πρόγραμμα εδώ